Wznosząc pięści

Recenzje książki: Wznosząc pięści (15)

1. Recenzja: naxybooks, Jaworowska Natalia

   Dziś przedstawię wam cudowną powieść autorstwa Ibi Zoboi i Yusef'a Salaam'a pt. "Wznosząc pięści". 🙌 Utwór jest przede wszystkim poruszający, pełen emocji, charakteru i sztuki. W liryczny sposób zostały przedstawione myśli oraz przeżycia młodego chłopca Amala Shahida, utalentowanego artystycznie, który został niesłusznie oskarżony za przestępstwo. Mimo że opowieść jest osobista, rzuca ona światło na szersze problemy społeczeństwa. Gdy czytałam to dzieło miałam wrażenie jakby każda linijka tekstu głęboko dotykała mojego serca i zakorzeniała się w umyśle. To nie jest zwykła historia a książka budząca refleksje, empatię, zrozumienie i dająca nam znak że najwyższa pora zacząć działać. Po przeczytaniu zostawi w czytelniku ślad, który będzie z nim na długo, jeśli nie na zawsze. Podsumowując, według mnie zasługuje ona na najwyższą ocenę 10/10. Pozycja, którą każdy powinien dostrzec. Polecam ją z całego serca.

2. Recenzja: gabitylkoczyta, Straube Gabriela

   Opowieść o młodym Amalu mierzącym się z niesprawiedliwym osądzeniem. Książka jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami co pokazuje, że na świecie można naprawdę spotkać się z wielką niesprawiedliwością tylko ze względu, że jest się ,,innym”. Nie spodziewałam się książki napisanej wierszem przez co już na początku nie dawałam jej szans, bo jest to coś całkiem innego niż to co czytam na codzień. Okazało się, że zupełnie nie słusznie, ponieważ mimo tego, że na początku było mi ciężko czytać książkę napisaną w takiej formie to po czasie szło mi całkiem dobrze. Tematyka tej pozycji jest bardzo wymagająca. Porusza wiele trudnych tematów, np. rasizm, uprzedzenia, niesprawiedliwość i pozbawienie wolności. Czytając czułam każdą emocję Amala, która była podana dosłownie albo metaforycznie. Autorzy postarali się o to, aby można było poczuć ból bohatera. Uroku kartką dodawały różne rysunki nawiązujące do pasji bohatera i tego co w jednym krótkim momencie zostało mu nie odwracalnie odebrane. Cała ta historia zmusza do przemyśleń i refleksji. Pokazuje, że na świecie nadal możemy spotkać się z rasizmem i dyskryminacją. Książka jest naprawdę warta przeczytania. Dla tych, którym przypadnie do gustu czytelniczego może to być nawet lektura na jeden wieczór. Polecam każdemu wyrobić sobie swoje własne zdanie na jej temat.

3. Recenzja: vera_czyta , Biegas Weronika

   Spodziewałam się zupełnie czego innego, bo nigdzie nie było powiedziane, że książka pisana jest w formie wierszy. Tym bardziej że po kategorii tej książki nie spodziewałam się ich. Wyobraziłam sobie co innego, jednak koniec końców książka okazała się dobra. Książka opowiada o szesnastoletnim Amal’u, który został skazany, za coś, czego nie zrobił. Dokładnie tak samo, jak jeden z autorów 𝐘𝐮𝐬𝐞𝐟 𝐒𝐚𝐥𝐚𝐚𝐦. Jak wcześniej wspomniałam, nigdzie nie było napisane, że jest pisana w formie wierszy. Nastawiłam się na kompletnie co innego. W dodatku już od początku nie mogłam się wczuć w książkę. Rzadko kiedy czytam wierszę, bo gdy czytam, stawiam bardziej na to, żeby się „odmóżdżyć” (jakkolwiek to brzmi) i uciec w świat książki, niż analizować wszystko. Tym samym, że na początku trochę się gubiłam, nie wiedziałam, kto jest kim. Jednak po mniej więcej połowie książki, zaczynałam już się wkręcać w historię Amala, jak i jego kolegów z więzienia, poznawałam ich historię. A im dalej czytałam, tym wiersze były lepsze, w dodatku były ozdobione przepięknymi rysunkami. Koniec końców, ta książka była w porządku i idealnie pokazuje, że człowiek nie jest równy. Myślę, że przy ponownym przeczytaniu, gdy już nie będę oczekiwać czego innego, książka może być lepsza.

4. Recenzja: kaktusikowa, Ryczan Katarzyna

   Pierwszą rzeczą o której należy wspomnieć to fakt, że nie jest to łatwa historia, a oznaczenie +16 jest tutaj całkowicie zasadne. Książka pisana jest pięknym językiem, a konkretniej białym wierszem. Nie zabraknie tutaj niecodziennych porównań, ale też pewnego podziału między tym co można powiedzieć wprost, a co wymaga pewnych metafor. Nasz główny bohater w doskonały sposób pokazuje wewnętrzną walkę o dojście do prawdy oraz własną sinusoidę uczuć. Patrząc na to, że jest to historia osoby czarnoskórej, uważam że jest to naprawdę wartościowe aby edukować o tym inne grupy, jednak mimo wszystko - osoba biała nigdy nie będzie mogła w pełni postawić się na miejscu osoby odmiennej etnicznie. Innym ciekawym aspektem jest wprowadzenie motywu sztuki, który jest swego rodzaju motorem dla Amala aby się nie poddać. Sama oczekiwałam nieco innego zakończenia, ale książka i tak jest warta przeczytania!

5. Recenzja: bodeasbooks, Bodea Julia

   Słyszeliście kiedyś historię piątki z Central Parku? Jeśli nie, to polecam wam serial “Jak nas widzą” na Netflixie, aby zapoznać się z tematem. “Wznosząc Pięści” to historia inspirowana tym, co przydarzyło się Yusefowi w 1989 roku, gdy ten miał tylko 15 lat. Tak samo, jak Amal, bohater tej opowieści, Yousef został niesłusznie skazany, za której zbrodnię nie popełnił. Chłopcy znaleźli się w złym miejscu o złym czasie. Była to zwyczajna bójka. Bójka pomiędzy białymi rasistami i czarnoskórymi chłopcami, którzy byli na swojej dzielnicy. Amal zostaje wysłany do poprawczaka o zaostrzonym rygorze. Został potraktowany jak dorosły. Warto wspomnieć, że biali chłopcy zostali rozpatrywani jako nieletni, za tą samą zbrodnię. Znacie zasadę domniemania niewinności? Oskarżony pozostaje niewinny, dopóki jego wina nie zostanie udowodniona. W przypadku Amala, jak i wielu innych na jego miejscu, jest to: winny, póki nie udowodniono inaczej. Podczas rozprawy, biali chłopcy są nazywani “poszkodowanymi dziećmi, które tylko się bawiły, są zdolni i mają potencjał”. A druga strona? “gang, zwierzęta, potwory”. Amal został obdarty z marzeń i świetlanej przyszłości tylko dlatego, że urodził się z innym kolorem skóry. Nie łatwo czyta się takie historie. Zwłaszcza że jest to coś, co w czasach gdy powinniśmy wiedzieć lepiej, ciągle ma miejsce. Nie wiemy, jak kończy się historia chłopca, ale wiemy, że to sztuka daje mu nadzieję i wolę walki. Do tego, relacja Amala z jego matką była wspaniała. Została tu ukazana prawdziwa, bezgraniczna miłość matki do swojego ukochanego dziecka. Forma, którą wybrała Ibi do napisania tej powieści, sprawia, że przez książkę się płynie. Szczerze polecam.

6. Recenzja: cukierkowe_strony , Jasińska Aleksandra

   Nie oceniajcie książki po okładce. Bardzo długo się zastanawiałam czy zamawiać tą książkę ponieważ o ile opis był w miarę fajny tak okładka jakoś mnie zniechęcała. Koniec końców zamówiłam i o matko jakie to jest dobre. Nigdy nie czytałam tego typu książki ale po tej zdecydowanie zacznę czytać takich więcej. Uwielbiam styl w jakim jest napisana ta książka, pomimo że ma ona prawie 400 stron ja przeczytałam ją w jeden dzień. To samo tyczy się wydania, o ile tak jak napisałam okładka sama w sobie jest troszkę średnio zachęcająca tak środek wynagradza wszystko. I nie chodzi tylko o rewelacyjną treść ale i sposób wydania. Wracając do samej historii jest ona bardzo poruszająca, świadomość że takie rzeczy się dzieją i większość nic z tym nie robi jest przerażająca. Ja naprawdę nie rozumiem fenomenu segregacji rasowej dla mnie człowiek to człowiek i szkoda że nie wszyscy tak na to patrzą. Uważam że jest to książka która powinna trafić do jak największej liczby odbiorców, aby ludzie byli świadomi tego że dzieją się takie rzeczy i przestali przechodzić obok tego obojętnie.

7. Recenzja: poczytaniec, Kamiński Franciszek

   Ta książka to dla mnie definicja pięciu gwiazdek. „Wznosząc pięści” poruszyło mnie bardziej, niż się spodziewałxm. Choć nie jestem pewnx, czy to zasługa stylu pisania, który w tej pozycji jest absolutnie cudowny, czy historii, która wciągnęła mnie od początku do końca, uważam, że tę książkę powinien przeczytać każdy. Bardzo zaskoczył mnie styl, w jakim książka jest napisana - wierszem. Rozdziały są naprawdę krótkie, niektóre z nich składają się dosłownie z jednego powtarzanego słowa, ale absolutnie nie uważam tego za „sztuczne zapełnienie”, które czasem spotykamy w literaturze. Znajdziecie tu mnóstwo metafor, przemyśleń i przede wszystkim cudowną historię nastoletniego Amala z którą naprawdę warto się zapoznać. Ta książka to zdecydowanie polecajka.

8. Recenzja: thou.sandlives, Panek Milena

   Amal Shahid to szesnastoletni chłopak, który od najmłodszych lat nosi w sobie poczucie niedopasowania. Do ludzi, do otoczenia, do świata, w którym przyszło mu żyć. Tak często słyszał, żeby wracał do Afryki. Tak często widział skierowane w niego środkowe palce. Nienawiść w oczach ludzi. I słyszał okrutne słowa padające z ich ust. Oni wszyscy byli białą kartką. On… czarnym tuszem. Ale to właśnie tamci, czarno na białym, napisali historię jego życia. Stworzyli scenariusz, którego Amal nie chciał grać. A mimo to, wtedy, na sali sądowej, padły ostateczne słowa sędziego. Winny. Winny pobicia i napaści z użyciem siły. To była ich prawda. Kłamstwo. Ale jego historii nikt nie chciał usłyszeć. Bo wszyscy znali takich jak on. Bo wszyscy wiedzieli, jaki kolor oznacza niebezpieczeństwo, gniew, ninawiść, śmirć. I w momencie, kiedy nie ma dowodów, to właśnie staje się największym z nich. A zasada domniemania niewinności? „W naszym przypadku obowiązuje zasada domniemania winy.” „Wznosząc pięści” to pełna wrażliwości i poetyckości historia chłopca, który trafił do ośrodka dla nieletnich za czyn, którego nie popełnił. Całość ma formę białego wiersza, więc nie dość, że wątek malarstwa odgrywa tu znaczną rolę, to ta powieść jest sztuką samą w sobie. Jest w niej dużo bólu. Smutku. Uzasadnionego gniewu. Ale i… nadziei. Na to, że nawet gdy tkwimy w absolutnej ciemności, ktoś może nas odnaleźć. I zapalić światło. Są takie książki, których nie da się ocenić w ilości gwiazdek. Książki, które dotykają nie tylko serca, ale i duszy. Książki, które sprawiają, że chce się płakać. Krzyczeć. Z niesprawiedliwości. Z bezsilności. Wznosząc pięści. To jedna z nich. Uderzyło mnie to, jak dużo okrucieństwa tego świata i ludzi doświadczył Amal. W imię czego? Niewinności? Koloru skóry? Talentu, jakim niewątpliwie został obdarzony? Choć jego sztuka wydawała się tak niezrozumiana, jak on sam. Musiał poczekać na tych właściwych ludzi, którzy zobaczą w niej… prawdę. Jego kolory. Ukryte za tym jedynym, który widzieli. A Amal… Pragnął jedynie… być wolnym. Móc wyrażać siebie i… żyć. Warto wspomnieć, że historia Amala została zainspirowana prawdziwymi wydarzeniami z życia jednego z autorów - Yusef Salaam spędził sześć lat w więzieniu za zbrodnię, której nie popełnił. Oddał więc w nasze ręce poruszającą, autentyczną historię, w której nic nie jest wyidealizowane. Ani emocje głównego bohatera, ani rzeczy, z którymi musiał się mierzyć. Zarówno przed wyrokiem, jak i po nim. Po skończeniu książki byłam tak bardzo zła na to zakończenie, bo… nie dostałam tego, na co czekałam od samego początku. Ale wiecie co? Teraz zadaję sobie pytanie, czy faktycznie tego potrzebowałam. Przecież uwierzyłam w historię Amala. Co by zmieniło to jedno ostateczne zdanie? Czy wierzyłabym mu bardziej? Przecież nie. Ktoś mógłby powiedzieć, że ta powieść jest niedokończona. Ale pamiętajmy, że… jest sztuką. Każdy ma szansę zinterpretować ją inaczej. A więc zachęcam Was do poznania tej wyjątkowej i poruszającej historii. Historii, która przez jednego z pisarzy została okrzyknięta arcydziełem człowieczeństwa. Ja się z tym zgadzam.

9. Recenzja: @kartki_i_tusz, Łapkowska Katarzyna

   Jest to powieść niecodzienna, ujmująca, refleksyjna, prawdziwa. Wiem, że nie każdemu podejdzie to w jaki sposób podawane są nam fakty; Że nie wszystko jest od razu ułożone; Ja czasami nie rozumiałam... Czasami się gubiłam... Ale byłam zachwycona, tak samo jak w wersji angielskiej (bo właśnie tak czytałam te pozycje 2 lata temu), tak jak i w wersji polskiej. Tłumaczenie wg mnie dało radę. Nie odebrało ważności, bólu, złości na niesprawiedliwość. Jest to historia o rasizmie, toczy się sprawa o sprawiedliwość... Ale co jeśli Twój głos nie jest ważny, bo masz inny kolor skóry? Co jeśli ludzie już Cię skazali? Co jeśli tak naprawdę jesteś jeszcze dzieckiem i musisz natychmiast zrewidować całe swoje życie i doświadczenie? Taka właśnie historia szesnastoletniego Mała Shahida, którego życie zostało poddane błędnemu osądowi. Ujmująca, warta każdej minuty, po prostu ważna. Cieszę się, że taki głos jest na polskim rynku już dostępny 💪! Jest to książka, która trafiła już dawno do mojej topki książek ważnych. Dlatego też postawiłam na proste zdjęcie, bo temat jest wystarczająco złożony. ❗ LEKTURA OBOWIĄZKOWA ❗

10. Recenzja: book.krzysiek.ig, Ignatowicz Krzysztof

    Wznosząc pięści opowiada o chłopcu, Amalu który w rasistowskim świecie został bardzo nie sprawiedliwie „wepchnięty” do więzienia. Chwytając za książkę nie sądziłem, że to będzie tak dobra pozycja, szczególnie że lektura jest napisana wierszem. Tak jak już wspomniałem książka jest napisana wierszem, więc jest bardzo szybka do przeczytania. Lektura trzyma w napięciu, szczególnie że jest oparta na zdarzeniach prawdziwych autorów. Książka jest bardzo szybka w przeczytaniu, wręcz jest na jeden jesienny wieczór.

11. Recenzja: strefa_.booktok, Pyza Maja

    𝕎𝕫𝕟𝕠𝕤𝕫𝕒𝕔 𝕡𝕚𝕖𝕤𝕔𝕚 to niesamowicie poruszająca historia pokazująca nam, jak niesprawiedliwy jest świat. Powieść będąca niesamowicie wstrząsającą, opowiada nam o Amalu. Czarnym chłopcu żyjącym w „białym” świecie, pełnym rasizmu. Na samym początku ciężko było mi się wkręcić w całą fabułę przez fakt, że książka została napisana wierszem. Nie byłam do tego przyzwyczajona, ponieważ Wznosząc Pięści to pierwsza książka pisana w ten sposób, jaka znalazła się na mojej półce. Dopiero po około pięćdziesięciu stronach, przyzwyczaiłam się do stylu książki i zupełnie wpadłam w zaczytany wir. To znaczy, że gdy sięgałam się za książkę, nie byłam w stanie się od niej oderwać. Uważam tę opowieść za coś, z czym każdy człowiek, straszy jak i młodszy, powinien się zapoznać. Jak wiemy problem rasizmu w dzisiejszych czasach nie jest aż tak poważny, jak kiedyś, jednak nadal występuje on dość często. I właśnie dlatego ta książka jest przeznaczona dla każdego. Idealnie pokazuje nam osobę, która przez okrucieństwo świata została pozbawiona normalnego życia. Pomimo młodego wieku Amal zostaje wysłany do więzienia, co automatycznie niszczy mu całe życie. Bo kto w nastoletnich latach chciałby trafić do więzienia? I to za niewinność? Za pojawienie się w złym miejscu o złym czasie?

12. Recenzja: books_by_marsi, Matras Anna

    "Wznosząc pięści" to piękna powieść o szesnastoletnim chłopaku, Amalu, który został skazany za przestępstwo, którego tak naprawdę nie popełnił, lecz ponieważ nie był białym chłopcem był przez to traktowany gorzej od innych. Trafił do zakładu poprawczego, gdzie odnalazł nadzieję w sztuce. Jest to naprawdę wyjątkowa historia. Bardzo mnie urzekła, szczególnie dlatego, że napisana jest wierszem białym. Pięknie jest w niej ukazana niesprawiedliwość i nierówności rasowe. Historia jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Imię Amal oznacza nadzieja, dlatego mimo tego, że chłopak siedział za niewinność, to jednak nigdy tej nadziei nie tracił. Widać było, że nie pasuje on do świata przestępczego, nie wychylał się, zatopił się w sztuce. Został skazany za pobicie chłopaka, to on zadał pierwszy cios. Gdyby nie to, dalej chodziłby do szkoły plastycznej i mógłby wiele osiągnąć. Historia ta pokazuje, że nawet jedno wydarzenie może zmienić życie człowieka, lecz nie należy tracić nadziei. Książka jest pięknie wydana. Jak już mówiłam, jest napisana wierszem. Oprócz tego występuje wiele obrazków i rysunków, dzięki którym historia wydaje się jeszcze bardziej osobista, prywatna.

13. Recenzja: justa.books, Ilnicka Justyna

    📖 Amal Shakid - główny bohater - jest szesnastoletnim chłopcem, który mógł zostać artystą, ale nie było mu to dane. Amal jest osobą czarnoskórą, która nie posiada na tym świecie tak wiele szans, jak osoby o jasnej karnacji. Niestety pech świetnie utrzymuje się Amala i pewnego wieczoru chłopiec zostaje skazany za przestępstwo. Czy wydarzy się coś, co pozwoli Amalowi odmienić jego los?  „Wznosząc pięści” jest historią, która została zainspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Ta książka świetnie ukazuje nam jak bardzo system, w którym żyjemy, jest niesprawiedliwy, jak ciężko żyje się osobom, które są czarnoskóre. Muszę przyznać, że spodobała mi się ta książka, jest ciekawie napisana i bardzo szybko się ją czyta. Ta książka wygląda jakby, była notatnikiem głównego bohatera, znajdziemy tu wiele bazgrołów, a same rozdziały są pisane w taki sposób jakbyśmy, czytali wiersz. Jeszcze nigdy nie spotkałam się z książką napisaną w taki sposób, więc było to dla mnie naprawdę miłe zaskoczenie.  Nie mam się do czego przyczepić w tej książce, była to dla mnie odskocznia od czytania zwykłych romansów itp. Na pewno jest to książka, która niesie za sobą dość ważne przesłanie dla czytelników. Ta powieść jest pisana białym wierszem, a przez to w wersach znajdziemy wiele metafor i brak jakiegokolwiek skrępowania, które ukazują nam wewnętrzny głos Amala, który jest nasączony wszelkim gniewem i rozpaczą, ale być może posiada też w sobie, choć odrobinę nadziei.  Uważam, że jest to książka, którą powinno się przeczytać i mieć w swojej kolekcji. Na pewno nie łatwo jest pisać o takich tematach, ale myślę, że ta powieść wypadła świetnie, a także sprawia wrażenie autentyczności, i być może, szczerości. Jeśli lubicie jak książki poruszają dość ważne tematy, to ta pozycja zdecydowanie jest dla was.

14. Recenzja: Zapisana w Książkach , Wieczorek Katarzyna

    Wznosząc pięści to opowieść o młodym człowieku mierzącym się z niesprawiedliwym osadzeniem. Książka została napisana przez duet autorski Ibi Zoboi oraz Yusefa Salaama. W Polsce wydało ją wydawnictwo BeYA. Od razu należałoby zaznaczyć, że jest to pozycja wymagająca. Porusza wiele skomplikowanych, trudnych tematów takich jak rasizm, niesprawiedliwe osadzenie, uprzedzenia czy pozbawienie wolności. A jednak, coś sprawia, że książka jest pełna nadziei. Imię głównego bohatera to Amal. Amal znaczy nadzieja. Wydawać się może, że jest to ironia - zwłaszcza gdy spojrzeć na historię Amala, inspirowaną doświadczeniami jednego z autorów. Amal zostaje osadzony w zakładzie poprawczym za zbrodnię, której nie popełnił. A wszystko dlatego, że był w złym miejscu, o złej porze, wyglądał inaczej i popełnił jeden błąd, który zapoczątkował lawinę. Książka wyróżnia się nie tylko przez poruszane treści, ale również tym, jak je porusza. Nie jest to prosta proza. Całość składa się z dziesiątek wierszy, które opowiadają historię Amala z jego perspektywy zarówno na poziomie dosłownym jak i metaforycznym. Dużo bardziej skupia się na emocjach czy przeżyciach, a nie na wydarzeniach. W linijki wierszy zostało wlane tak wiele uczuć, że wręcz wylewają się one spomiędzy kartek. Przyznam, że początkowo nadziei wiele nie widziałam. Początkowo wszystko wyraźnie skupiało się na wrażeniu beznadziejności i poddaniu się młodego chłopaka będącego ofiarą paskudnej niesprawiedliwości. Jednak co jakiś czas wyłaniało się jej coraz więcej. I wyłaniała się w rzeczach drobnych, które łatwo można przeoczyć. Zachwyciło mnie, że autorzy w piękny sposób oddali artystyczną duszę Amala. Widać ją już przy samych wierszach, ale w książce pojawiają się także rysunki. Szkice, których jest więcej lub mniej, w zależności od tego, ile nadziei odnajduje w swojej sytuacji Amal. To wszystko sprawia, że książka jest niezwykle poruszająca. Wznosząc pięści to historia o znajdowaniu nadziei w miejscu, w którym zdaje się jej w ogóle nie być. To historia o walce z beznadziejnością. To niestety również historia, która nie dotrze do wszystkich. Nie jest łatwa. Nie jest przyjemna. Ale zdecydowanie warta poznania.

15. Recenzja: szop_w_meloniku, Gil Wiktoria

    Właśnie skończyłam czytać "Wznosząc pięści" i jestem pod wrażeniem tej książki! Historia jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, a opowiada o szesnastoletnim chłopcu - Amalu, który znalazł się w złym miejscy i w złym czasie. Przez to, że był ciemnoskóry został skazany za przestępstwo, którego nie popełnił. Na początku śledzimy jego proces w sądzie, a potem jak niesprawiedliwie trafia do zakładu poprawczego o zaostrzonym rygorze. Książka opowiada o niezwykłej mocy nadziei, którą główny bohater odnalazł w sztuce. O smutku, który pozostanie z nami do ostatniej strony a może i dłużej... Zmusza do refleksji, do przystanięcia i zastanowienia się jak wygląda tak naprawdę życie czarnoskórej osoby. Książka jest pisana wierszem co robi jeszcze większe wrażenie. Przez tą pozycję się płynie. Piękne ilustracje dodają jej uroku. Nie spodziewałam się że aż tak do mnie trafi. Cudowne jest też to, że główny bohater nie bez powodu ma na imię Amal - po arabsku oznacza to nadzieję. Myślę, że ta pozycja pasowałaby idealnie na lekturę szkolną. Jest bardzo wartościowa i każdy powinien ją przeczytać. Bardzo polecam!