Piętno Genevieve. Pod osłoną milczenia

Recenzje książki: Piętno Genevieve. Pod osłoną milczenia (3)

1. Recenzja: booktoksm, Mazur Marcelina

   „Piętno Genevieve. Pod osłoną milczenia” - Monika Rutka @poskladana ⭐ 5/5 To drugi tom serii Pozorów, będący kontynuacją historii Grace. Nie będę zdradzać fabuły, bo najpierw koniecznie musicie poznać tom pierwszy. To seria, która łamie serca — moje zdążyła już złamać kilka razy. Nie przeżyłam tego, co przeszła Grace, ale potrafiłam się z nią niesamowicie utożsamić. Wiele jej słów trafiało we mnie wyjątkowo mocno. To świetna książka, pokazująca brutalną prawdę o byciu człowiekiem. Uwielbiam te tomy, choć wiążą się dla mnie z ogromnym bólem. Oglądając filmiki na tik toku z reakcjami na ostatnie strony, widziałam łzy i byłam pewna, że też będę płakać. A jednak… byłam w tak wielkim szoku, że te emocje przyszły dopiero później. Nie dlatego, że nie wiem, jak życie potrafi niszczyć — wiem aż za dobrze. Po prostu autorka tak idealnie oddała uczucia Grace, że byłam poruszona do głębi. Czułam jej przeżycia całą sobą. Właściwie łzy pojawiły się dopiero przy fragmencie o rajstopach — i płynęły jeszcze kilka minut po skończeniu książki. Co mogę powiedzieć? Była cudowna, ale też niszcząca. Poproszę już trzeci tom! Pamiętajcie, że książka ma ograniczenia wiekowe. Wiem, że wiele z Was się z nią utożsamia, albo przeżyło podobne doświadczenia, dlatego sięgacie po nią mimo wieku. Rozumiem to i nie oceniam. Znajdują się tu jednak trudne wątki: przemoc seksualna, wulg4ryzmy, problemy ps¥psychiczne, agresja, pozbawienie życia oraz substancje odchudzające. Pamiętajcie o tym, zanim po nią sięgnięcie. Jeśli i Wy mierzycie się z podobnymi doświadczeniami — proszę, nie bójcie się prosić o pomoc.  💙

2. Recenzja: ksiazkowamagda, Ostrowska Magdalena

   🤍ʀᴇᴄᴇɴᴢᴊᴀ ᴘɪęᴛɴᴏ ɢᴇɴᴇᴠɪᴇᴠᴇ. ᴘᴏᴅ ᴏᴅꜱᴌᴏɴą ᴍɪʟᴄᴢᴇɴɪᴀ🤍 ʜᴇᴊ ʙᴏᴏᴋꜱᴛᴀɢʀᴀᴍ. ᴅᴢɪś ᴘʀᴢʏᴄʜᴏᴅᴢę ᴅᴏ ᴡᴀꜱ ᴢ ʀᴇᴄᴇɴᴢᴊą "ᴘɪęᴛɴᴏ ɢᴇɴᴇᴠɪᴇᴠᴇ. ᴘᴏᴅ ᴏᴅꜱᴌᴏɴą ᴍɪʟᴄᴢᴇɴɪᴀ" ᴀᴜᴛᴏʀꜱᴛᴡᴀ ᴍᴏɴɪᴋɪ ʀᴜᴛᴋɪ. Moja ocena : ★★★★★ To nie ja skończyłam z tą książką - to ona skończyła ze mną. Nie spodziewałam się, że wywoła we mnie aż tyle emocji, że tak bardzo mnie uderzy i poruszy na wiele sposobów. Tyle łez, ile wylałam podczas czytania tej historii, wiem tylko ja. Momentami musiałam odłożyć książkę na bok i ochłonąć, a jednocześnie robiłam wszystko, by czytać ją jak najdłużej. Po skończeniu pierwszej części bardzo wyczekiwałam kontynuacji losów Grace i Damiana. Gdy widziałam wstawiane przez Monikę fragmenty, wiedziałam, że nie będzie to łatwa książka, że poruszy bardzo bolesne tematy mające odzwierciedlenie w prawdziwym życiu - i to chyba najbardziej we mnie uderzyło, bo uświadomiła mi, że to nie jest tylko fikcja, że takie rzeczy naprawdę się dzieją, i że to nie jest jedna taka sytuacja. Jestem przekonana, że nie zapomnę o niej zbyt szybko. Mogę z czystą odpowiedzialnością stwierdzić, że zostanie ze mną na bardzo długi czas, bo zostawiła w moim sercu trwały ślad. Grace to bohaterka, która doświadczyła w swoim życiu stanowczo zbyt wiele. Nie zasłużyła na to wszystko. Poznając jej przeszłość i historię, pękało mi serce - wywołała we mnie ogrom łez i bólu. Myślałam, że jestem gotowa na wszystko, ale nie byłam. Najbardziej urzekło mnie to, jak została wykreowana. Zbudowała wokół siebie mur, założyła maskę i całkowicie się zmieniła. Bo czasem jedyną opcją ucieczki przed przeszłością i bólem jest zbudować siebie na nowo. Lecz przeszłość nie znika jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki - zostawia w nas trwały ślad i trudno nam zaufać oraz otworzyć się na nowo, nie tylko na świat, ale też na ludzi. Bo skoro raz zostaliśmy skrzywdzeni, nie chcemy pozwolić sobie na to po raz kolejny. Damien to bohater, którego pokochałam całą sobą. To, jaki był, sprawiało, że niejednokrotnie zakochiwałam się w nim na nowo. Rozczulało mnie to, jak traktował Grace: jak podchodził do niej, jak dawał jej potrzebną przestrzeń, jak mimo jej niechęci nie odpuszczał i zawsze był, gdy tylko go potrzebowała. Słuchał jej, nie narzucał się, a jedynie pokazywał pewne rzeczy z zupełnie innej perspektywy - i to najbardziej mnie urzekło. Poruszane w tej historii tematy nie były nic nieznaczącym tłem - grały ogromną rolę. Podobało mi się to, w jaki sposób zostały przedstawione. Było widać, że autorka wie, o czym pisze, i podeszła do nich z należytą uwagą, a jednocześnie z dużą empatią. Zakończenie zostawiło mnie w tak ogromnym szoku, że czytałam je kilkanaście razy - i za każdym razem czułam dokładnie to samo. Nadal nie dociera do mnie, co tam się wydarzyło, a gdy wracam do tego myślami, mam łzy w oczach i po prostu chce mi się płakać. Jeśli zastanawiacie się, czy sięgnąć po historię Grace i Damiena - ja polecam ją bardzo. Jestem przekonana, że skradnie wasze serca choć w połowie tak, jak skradła moje. Pamiętajcie jednak, że to książka dla pełnoletnich czytelników, a przed przeczytaniem koniecznie zapoznajcie się z ostrzeżeniem.

3. Recenzja: zakochana_w_powiesciach, Miecznikowska Klaudia

   Monika Rutka napisała "Piętno Genevieve" i tym samym zniszczyła mi tą książką serce, duszę i wszystko pozostałe. Ale dobra, zacznijmy od początku… Pierwsza część z serii Pozorów mnie w sobie zupełnie rozkochała. Przez wiele dni nie mogłam zapomnieć o tej książce i jak na szpilkach wyczekiwałam kontynuacji. Nie spodziewałam się tylko, że po skończeniu drugiej części będę wpatrywać się w ścianę, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Świat Grace jest pełen bólu i cierpienia, jednak kiedy myślałam, że najgorsze ta bohaterka ma za sobą, to grubo się myliłam. W „Piętnie Genevieve” wydarzyło się tyle przykrych rzeczy, które dotyczyły Grace, że z każdą kolejną się zastanawiałam, ile ta dziewczyna będzie w stanie jeszcze znieść. Podziwiam ją za jej siłę i nie potrafię winić za nic, czego dokonała w swoim życiu. Z kolei powrót do Damiena był jak ten dźwięk "fall in love again and again", przysięgam. Nie mogę przestać się nim zachwycać. Nim i jego zachowaniem w stosunku Grace. Dankworth był nie tylko cierpliwy i wyrozumiały, ale także opiekuńczy i zdeterminowany, by ją ochronić. Nie odpychało go oziębłe zachowanie bohaterki, nie zrezygnował z niej, kiedy Grace w niego zwątpiła. To ten typ bohatera, przez którego kobietom wzrastają oczekiwania wobec mężczyzn. Najlepsze książki to takie, które nie tylko dają nam rozrywkę, ale również z których możemy coś wynieść. Które czegoś nas uczą. Monika Rutka pokazała w "Piętnie Genevieve", jak niesprawiedliwy jest świat wobec kobiet. Jak zostajemy oceniane negatywnie za rzeczy, za które mężczyznom by się nie oberwało tak bardzo. To niestety nie tylko fikcja literacka, ale prawdziwe życie. Podwójne standardy. (Następny akapit może być spojlerem dla osób, które czytały 1 część ) ———————————— W recenzji tej książki chcę zwrócić uwagę na to, że każda osoba powinna mieć prawo do wyboru, szczególnie w trudnych i obciążających okolicznościach. W powieści pojawia się postać, która zdecydowała się na przerwanie ciąży po doświadczeniu przemocy seksualnej. Ten wątek mocno podkreśla, jak ważne są zrozumienie oraz empatia w takich sytuacjach. To temat, który nadal rzadko pojawia się w literaturze, dlatego cieszę się, że Monika Rutka zdecydowała się go poruszyć. Pokazuje, że każda kobieta ma swój własny wybór i że jest to decyzja, która należy tylko do niej. Każda taka sytuacja jest unikalna i zasługuje na szacunek oraz uważność. ———————————— Mnóstwo emocji mi towarzyszyło podczas czytania tej książki. Podekscytowanie przeplatało się z poczuciem niesprawiedliwości i smutku. Jest mi bardzo przykro, że historia Damiena i Grace dobiegła końca, ale z drugiej strony nie mogę się doczekać, aż wejdziemy w erę Jamesa i Josephine! 🤍