Nieloty

Recenzje książki: Nieloty (2)

1. Recenzja: booky_moon, Grabska Natalia

   Przychodzę dzisiaj do Was z recenzją Nielotów i powiem tak: wow, co to była za historia. Niech Was nie zwiedzie grubość tej książki, bo mimo że jest cienka, to jej ładunek emocjonalny jest ogromny. Mamy tutaj rok 2006 i Filipa, który w związku z pewnymi wydarzeniami trafia na oddział chirurgii dziecięcej w Gliwicach. Chłopak jest poturbowany, ale miał więcej szczęścia niż rozumu, z czego chociaż zdaje sobie sprawę. Na sali leży z innymi chłopcami, a każdy z nich mierzy się z innym problemem, jednak połączy ich zdecydowanie więcej, niż tylko dzielenie pomieszczenia. Uwielbiam sposób wykreowania bohaterów! Od samego początku przywiązałam się do każdego z nich (mój ulubieniec to Mały Di). Książka ta sprawi, że polecicie na niewidzialnych skrzydłach w lata dwutysięczne i przeżyjecie wszystko na nowo: od przyjaźni, pierwszych miłości, po kultowe aspekty tamtych czasów, co dla mnie było piękną nostalgiczną podróżą. Jeśli wychowywaliście się w tamtych czasach, to szykujcie się na powtarzanie: „faktycznie tak było!” i „oja, pamiętam to!” podczas czytania. Bardzo podoba mi się styl autora, ponieważ jest lekki i przyjemny. Sprawia on, że książkę pochłania się moment i nie chce jej się odłożyć na bok. Jeśli chodzi o fabułę, to jest ona prosta w założeniach, a akcja dzieje się tak naprawdę w obrębie jednej sali szpitalnej, ale wszystko w tej książce jest takie, jak powinno być i nie nudzi nawet przez chwilę. Uważam, że „Nieloty” to bardzo wartościowa książka, która na długo zostanie w głowie i będzie tam siedzieć, co jakiś czas przypominając o swoim istnieniu. Poruszyła we mnie wiele czułych strun i przytuliła wewnętrzne dziecko, które w roku 2006 miało 10 lat. I szczerze mówiąc jestem bardzo wdzięczna, bo to była naprawdę piękna podróż do przeszłości. Czy pękło mi serce? Tak, bo wielu z nas w tamtych czasach chciało latać.

2. Recenzja: recenzje_na_kolkach, Gałek Agnieszka

   Kiedy dostałam tę książkę, nie wiedziałam czego się spodziewać. I teraz też nie wiem w sumie co napisać. Ta historia opowiada o głupotach jakie popełniało się w wieku nastoletnim. O dawnych czasach, kiedy nie było jeszcze komputerów i elektroniki na porządku dziennym. Starsze osoby (+25 lat) będą doskonale czuły klimat tej książki. Powiem Wam, ze mną wstrząsnęła trochę ta historia. Mimo tego, że bohaterowie byli bardzo młodzi to byli też bardzo dojrzali. Zaskoczyła mnie reakcja Filipa na wielbioną Weronikę w szpitalu. Miałam też moment kryzysu, momentu wściekłości i żalu. Był to moment rozmowy Filipa z rodzicami o Klarze. Większość z Was wie, że od urodzenia poruszam się na wózku. Często na mieście słyszę jak dziecko pyta rodziców "czemu ta pani jeździ na wózku?". I rodzice w przeróżny sposób próbują wytłumaczyć dziecku tę sytuację. Jednak nic mnie bardziej nie doprowadza do szału niż to jak słyszę "nie patrz się/ciiiii nie mów nic". JA ICH NIE ZARAŻĘ! Rodzicu, siostro, bracie, ciociu, wujku czy kim tam jesteś! Proszę nie reaguj w taki sposób! Wytłumacz dziecku i odpowiedz na jego pytanie. Jeżeli nie potrafisz to zapytaj tą osobę bądź jej opiekuna. Oczywiście, może się zdarzyć, że będą opryskliwi, ale nie unikaj tematu! To właśnie dzięki Tobie, takiemu dziecku w szkole będzie łatwiej, to właśnie dzięki Tobie poczucie własnej wartości tego dziecka będzie większe kiedy będzie miało przyjaciela i będzie czuło się normalne!