Scars #2. Blizny zapisane w duszy

Recenzje książki: Scars #2. Blizny zapisane w duszy (19)

1. Recenzja: zak.siazkowana, Kaczmarek Roksana

   📚 wScars blizny zapisane w duszy Autorstwa @fortunateemm Ona za bardzo siebie nienawidziła, on zbyt mocno tęsknił za swoją dawną miłością. Vafara i Royce spotkali się w momencie, w którym żadne z nich nie było gotowe na szczęście. Ona miała rodzinne kłopoty, on nie radził sobie z żałobą po ukochanej Maxine. Oboje mieli sporo do przepracowania. Dlatego, mimo że byli sobie przeznaczeni, z pierwszej próby bycia razem nie wyszli zwycięsko. Rozstali się na dłuższy czas. Roy pozostał w Seattle, gdzie nadal prowadził studio tatuażu, Vafie przeniosła się do nadmorskiego Galveston, by realizować się jako artystka. Jednak nie zapomnieli o sobie i nie przestali się kochać. Po dziewięciu miesiącach od wyjazdu Vafary Roy odważył się do niej zadzwonić. Okazało się, że emocje między nimi nadal były silne. Tęsknili za sobą i mieli sobie mnóstwo do powiedzenia. Szczególnie Vafie, która wreszcie odnalazła swoją prawdziwą mamę… Royce i Vafara podjęli kolejną próbę zbudowania związku. Czy tym razem im się uda? Nie potrafię objąć w słowa mojej miłości do Scars. Kocham historię Vafi i Royce całym serduszkiem. Miło było znów przeczytać losy tych słodziaków. Tak jak pierwszy tom mnie złamał, tak drugi poskładał, by znów mnie złamać i ponownie poskładać. Załamanie nerwowe gwarantowane przy tej pozycji. Jestem cholernie dumna z Vafary i jej przepracowanych traum. Tak samo jestem dumna z Royce. Podziwiam tę dwójkę i to jak pokochali się wzajemnie, mimo trudów. Uwielbiam ich relacje! Książka zaskoczyła mnie plot twistem, którego i tak się troszkę spodziewałam, ale nie spodziewałam się tego jak wpłynie on na naszą Vafi. No i to zakończenie! Jestem zakochana. Przyznam, tylko to, że początek był dla mnie zbyt cukierkowy, ale mimo tego bardzo potrzebny tej dwójce. Nie mogę doczekać się drugiego tomu! Kocham!!

2. Recenzja: victoria_czyta, Szymańska Wiktoria

   “-[...] Od tamtej chwili jesteś tylko ty. - Tylko ja - powtórzyłam. - Tylko ty. - Tylko. - Tylko - przytaknął z szerokim uśmiechem.” Jestem przeogromną fanką książek FortunateEm i wiem, że jej twórczość mogę brać w ciemno. Pomijając jej debiut, to była pierwsza książka, której nie znałam, bo na Wattpadzie przeczytałam tylko pierwsze rozdziały, więc wszystko było dla mnie niespodzianką. Nasi bohaterowie - Vafara i Royce - w końcu postanowili o siebie zadbać i zawalczyć przede wszystkim o szczęście z samym sobą, by później móc nim obdarzyć siebie nawzajem. Jednak po latach cierpień potrzeba sporo czasu, by rany zabliźniły się na dobre. W tej części dosłownie można porównać Vafarę do motyla. Nie zliczę ile razy wzruszyłam się, widząc, jak rozwija skrzydła. Uważam, że jej postać jest jedną z lepiej wykreowanych bohaterów, jakich miałam okazję poznać. W dodatku jej historia jest od początku do końca idealnie przedstawiona, że totalnie należą się wielkie oklaski za to. A jeśli chodzi o Royce’a, zdanie mam podobne. Miałam ochotę rzucać książką przez to, że tak cudowny mężczyzna istnieje tylko na papierze. Mimo strat i niewyobrażalnego bólu, szedł do przodu, co jest naprawdę godne podziwu. Pozwolił sobie na miłość i pogodzenie z przeszłością. Jednak przeszłość jest znana z tego, że często lubi do nas wracać… i to z przytupem. Ta dwójka jest przykładem naprawdę pięknej relacji pokazującej, że nawet najbardziej burzliwa pogoda w końcu zamieni się w czyste spokojne niebo. Dopiero zaczynając czytać tą część uświadomiłam sobie, jak bardzo tęskniłam za nimi. Bo oni właśnie tacy są. Nie da się za nimi nie stęsknić, bo są czystym przykładem komfortu do którego chcesz wracać, gdy robi się źle. Ale moją ulubioną postacią zdecydowanie jest Kirby. To, jak ta kobieta walczy o szczęście bliskiej jej osoby jest niesamowite. Nie boi się mówić swojego zdania i jest przeciwieństwem naszej głównej bohaterki, ale uzupełniają się doskonale. Nie zapominając również o rodzinie Royce’a, która jest po prostu wymarzonym domem z którego nie chciałoby się nigdy wychodzić. Tak, jak przy pierwszej części przeżyłam momenty, gdy miałam ochotę piszczeć ze szczęścia (i w sumie to właśnie robiłam), płakać, krzyczeć ze złości i złapać się za głowę. Tylko tutaj te emocje były wzmocnione dwukrotnie. Początkowe szczęście i wręcz beztroska była tylko, by zmylić naszą czujność i dowalić w niespodziewany sposób. Ta książka powinna być synonimem słowa “komfort”. To, ile daje nam do zrozumienia, ile nas w pewien sposób uczy o zdrowiu psychicznym jest niewyobrażalne. A jednocześnie tak bardzo potrzebne. O tym, co się tutaj działo mam tak wiele do powiedzenia, że aż ciężko ubrać mi to w słowa. Więc podsumujmy to jednym wielkim WOW. Z tej książki wręcz wylewają się emocje. Nie da się nie czuć ich razem z bohaterami. Styl autorki jest jednym z moich ulubionych. Tak piękny i luźny, że czyta się naprawdę z czystą przyjemnością. Więc jeśli jeszcze nie mieliście styczności z jej twórczością to polecam z całego serducha, tym bardziej tą trylogię, bo to jest prawdziwa i piękna miłość na papierze.🤍

3. Recenzja: mad.czyta, Duszyńska Malwina

   Scars blizny zapisane w duszy - Fortunateem • 5/5⭐ • Vafara i Royce spotkali się w momencie, w kórym żadne z nich nie było gotowe na szczęście. Ona miała kłopoty z rodziną i z samoakceptacją siebie, a on ciągle żył przeszłością i nie mógł pogodzić się ze śmiercią ukochanej. Dlatego też próba ich pierwszego związku nie zakończyła się dobrze i oboje postanowili dać sobie trochę czasu, na przepracowanie swoich problemów. Vafara wyjeżdża razem z Kirby do Galveston i podpisuję roczny kontrakt, tym samym spełniając swoje marzenie. Royce natomiast został w Seattle, gdzie dalej prowadzi studio tatuażu i również robi to ci kocha. Czy dane im będzie spróbować jeszcze raz, tym razem z czystą kartą? Jeżeli myślicie, że pierwsza część była bolesna to musicie przeczytać tą i przekonać się, że Monika jednak potrafi zaskakiwać. Oczywście było wiele cudownych i przeuroczych momentów, na których dosłownie myślałam, że eksploduje ze słodkości (oczywście w pozytywnym znaczeniu), a moje policzki zaraz zaczną boleć od uśmiechania się. Natomiast pojawiały się i takie sceny, na których moje serce zostało rozerwane na kawałki i najzwyczajniej w świecie było mi po prostu szkoda bohaterów i tego co muszą przechodzić. Wydawałoby się, że jeżeli tyle przeszli to słońce wyjdzie u nich już na stałe, pozostawiając burzowe chmury gdzieś bardzo daleko. Niestety, czasem w życiu bywa tak, że nawet gdy myślimy, że wszystko już zmierza ku dobremu i układa się wręcz idealnie to wtedy pojawia się coś co ten spokój ponownie zaburza. Vafara i Royce nie byli przygotowani i w ogóle nie spodziewali się tego co ich czeka. Pomimo, że na początku było naprawdę trudno, to najważniejsze jest to, że sobie poradzili i przeszli przez wszystko razem wspierając się. Są oni idealnym przykładem na to, jak rozmowa, zrozumienie i pomoc drugiej osobie jest ważna w naszym życiu. Zawsze, gdy myślę o czymś pięknym, a zarazem bolesnym mam w głowie relacje tej dwójki. Pokonali oni wspólnie wiele trudności i z pewnością jeszcze wiele przed nimi, ale to jest właśnie autentyczne i pokazuję nam, że nikt z nas nie ma idealnego życia. Osoboście cała trylogia Scars ma specjalne miejsce w moim sercu i polecam ją każdemu. Życzę wam, żebyście znaleźli w swoim życiu kogoś takiego jak Royce, czy Kirby (bo jest ona zdcydowanie najlepszą przyjaciółką o jakiej dane mi było czytać), i żebyście nawet w tych najtrudniejszych chwilach, w których czujecie, że nic nie ma sensu nie poddawali się. • 

4. Recenzja: zuzxana, Sionkowska Zuzanna

   Vafara i Royce zasługiwali na szczęście. Jak mało kto, to właśnie oni zasłużyli na spokój, szczęście i wspólną przyszłość. Odnaleźli się jako zagubione dwie dusze, poszukujące chodź namiastki ciepła. Po wielu ciężkich chwilach nareszcie odnaleźli prawdziwych siebie, aby na nowo móc zaufać drugiej osobie. Dostali drugą szansę, więc co poszło nie tak? Kontynuacja losów Vafie i Ce przypomniała mi, jak dobrze jest znów wrócić do domu. To jak bardzo komfortowa i prawdziwa jest ta historia, jest niewyobrażalne. Z uśmiechem na ustach czytałam o tym, jak obydwoje rozkładali skrzydła, nabierali pewności siebie i odkrywali jeszcze głębsze uczucia. Akcja książki zaczęła się bardzo szybko. Już na początku Roy nabiera odwagi i dzwoni do Vafary, aby wyznać, że dalej za nią tęskni. Przeżywają ze sobą niezapomniane chwile, zapominając na moment o szarej rzeczywistości. Gdy ta uderza w nich ze zdwojoną siłą, ciężko jest ruszyć z miejsca. Cała fabuła książki została pięknie przedstawiona. Problemy Vafie odbierające jej zdolność trzeźwego myślenia, Roy, który dla dziewczyny zrobi wszystko mimo narastających problemów i wsparcie, jakie dwójka dostaje od rodziny chłopaka. Muszę przyznać, że przez pierwsze sto stron akcja była dosyć spokojna i lekka, mimo utrudnień Vafie. Jestem zwolenniczką szybkiej akcji, jeszcze większej ilości zaskoczeń i trzymającej w napięciu fabuły. Tutaj mi tego zabrakło, lecz druga połowa książki wynagrodziła mi to ze zdwojoną siłą. Działo się tam więcej, niż przypuszczałam i naprawdę pozytywnie zaskoczyło. W pewnym momencie poczułam się przytłoczona ogromną ilością wyznań miłosnych. Uważam, że tak osobiste słowa powinny być używane z rozwagą. Tak wiele razy powtarzane słowo 'kocham cię' spowodowało, że straciło ono na swoim znaczeniu i przestało być tak magiczne i delikatne. Jeśli jesteście zwolennikami luźniejszych akcji z namiastką bólu i prawdziwej rzeczywistości, historia Vafie i Royce'a powinna was zachwycić! Mam nadzieję, że odnajdziecie w niej spokój, szczęście i uronicie kilka łez.

5. Recenzja: vixaa.czyta420 , Barabaś Wiktoria

   sᴄᴀʀs. ʙʟɪᴢɴʏ ᴢᴀᴘɪsᴀɴᴇ ᴡ ᴅᴜsᴢʏ - ғᴏʀᴛᴜɴᴀᴛᴇᴇᴍ ☆☆☆☆☆/5 "ɢᴅʏ ɴɪᴇ ᴍɪᴀᴌᴀᴍ śᴡɪᴀᴅᴏᴍᴏśᴄɪ, ᴊᴀᴋ ᴘᴏᴡᴀżɴʏ ᴊᴇsᴛ ᴍóᴊ ᴘʀᴏʙʟᴇᴍ, ᴏ ᴡɪᴇʟᴇ ᴌᴀᴛᴡɪᴇᴊ ʙʏᴌᴏ ᴍɪ sɪę ᴏsᴢᴜᴋɪᴡᴀć, żᴇ ᴡsᴢʏsᴛᴋᴏ ᴍᴏżᴇ ʙʏć ᴡ ᴘᴏʀᴢąᴅᴋᴜ. ᴀʟᴇ ɴɪᴇ ᴍᴏɢᴌᴏ." ▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎ Po przeczytaniu pierwszej części trylogii Scars, byłam pewna, że już nic mnie tutaj nie zaskoczy. Myliłam się. Historia Royce'a i Vafie wywołuje we mnie tyle emocji, że czytanie tego jest dla mnie rollercosterem. Uwielbiam po prostu tą dwójkę. W tej części widać, że relacja Royce'a i Vafary nie jest idealna, nie jest perfekcyjna, a przede wszystkim oni sami tacy nie są. Muszą mierzyć się z wieloma przeciwnościami losu, które napotykają na swojej drodze. Nie zabrakło tutaj wielu przeróżnych plot twistów, o których koniecznie musicie się sami przekonać z racji tego, że nie chcę spoilerować! Fakt faktem, przez pierwszą połowę książki było cukierkowo, ale moim zdaniem wyszło wszystko na plus, ponieważ główny bohater jest takim misiem potulnym i akurat do niego to pasuje. W tej historii każdy odnajdzie cząstkę siebie. Przepłakałam na niej tyle, że powiedzenie "morze łez" to zdecydowanie za mało. Oczywiście zakończenie wbiło mnie w podłogę. Monika nie byłaby sobą, gdyby zakończyła spokojnie historię. Jestem zakochana, co tu dużo mówić. KONIECZNIE MUSICIE TO PRZECZYTAĆ, BO NIE MAM SŁÓW DO TEGO, JAK BARDZO JEST TO KOMFORTOWA I URZEKAJĄCA HISTORIA. Polecam całym sercem!!!

6. Recenzja: _olczii5_, bookstagram, Demucha Aleksandra

   ⭐⭐⭐⭐⭐/5 "Każdego należy od czasu do czasu pochwalić, bo wszyscy tego potrzebujemy." Czasem mówi się "właściwa osoba, niewłaściwy czas". Tak to właśnie wyglądało u Vafary oraz Royce'a. Poznali się oni w momencie, gdy żadne z nich nie było gotowe na coś więcej - ona przytłoczona problemami rodzinnymi, on ciągle załamany śmiercią ukochanej oraz ich dziecka. Dlatego też, po nieudanej próbie bycia razem, postanowili spróbować naprawić samych siebie. Skutkowało to rozstaniem się na dłuższy czas. Po kilku miesiącach skontaktowali się ponownie. Dzięki temu staje się jasne, że uczucie między nimi nie wygasło, a dało także początek kolejnej podjętej przez nich próbie zbudowania związku. Czy tym razem faktycznie są gotowi na szczęście? Czekałam na tą książkę bardzo długo, od samego skończenia pierwszej części - więc aż od wakacji. Nic więc dziwnego, że moje oczekiwania wobec niej przez ten czas ciągle rosły. Dlatego też, zdając sobie z tego sprawę, bardzo bałam się rozczarowania. Czy moje obawy były słuszne? Na początku wręcz rzuciłam się na tą książkę, tak bardzo chciałam w końcu móc dokończyć historię tych bohaterów. Czułam się zafascynowana, czytając o tym jak radzili sobie oni z tęsknotą oraz z pracą nad samym sobą. Jednak po jakimś czasie poczułam delikatne rozczarowanie. Według mnie trochę za mało ukazane było ich życie "oddzielnie", ponieważ już na samym początku dwójka się ze sobą kontaktuje po raz pierwszy od miesięcy. Po kilku pierwszych rozdziałach przestałam czytać na jakiś czas, bojąc się iż moje rozczarowanie stanie się rzeczywiste. Jednak przemogłam się i ponownie dałam się wciągnąć historii. I już w tym momencie muszę przyznać, iż było warto. Cudownie było obserwować zmiany, jakie zaszły w obojgu z bohaterów: stali się oni bardziej dojrzali oraz pewni siebie. Ale żeby nie było zbyt kolorowo, oczywiście w pewnym momencie coś musi się posypać. Tego się spodziewałam, ale sposobu w jaki do tego doszło w życiu bym nie zgadła, choć miałam swoje podejrzenia. I tu wielki ukłon w stronę autorki za genialne plot twisty. Zakończenie także dosłownie zmiotło mnie z planszy, ale w zamian dostałam nadzieję na trzeci tom losów Vafary i Royce'a. Oczywiście już nie mogę się doczekać. 

7. Recenzja: winotka.books, Winosławska Monika

   💜„sᴄᴀʀs. ʙʟɪᴢɴʏ ᴢᴀᴘɪsᴀɴᴇ ᴡ ᴅᴜsᴢʏ” - ғᴏʀᴛᴜɴᴀᴛᴇᴇᴍ💜 „ᴄʜᴄę ʙʏć ᴢ ᴛᴏʙą. ᴡ ᴋᴀżᴅʏᴍ ᴍᴏżʟɪᴡʏᴍ ᴢɴᴀᴄᴢᴇɴɪᴜ ᴛᴇɢᴏ słᴏᴡᴀ. […] ᴄʜᴄę ᴛᴡᴏɪᴄʜ ᴜʙʀᴀń ᴡ ᴍᴏɪᴄʜ sᴢᴀғᴀᴄʜ, ᴛᴡᴏɪᴄʜ ᴋᴏsᴍᴇᴛʏᴋóᴡ ᴡ łᴀᴢɪᴇɴᴄᴇ, ᴄʜᴄę ᴘᴏłᴏᴡʏ ʟᴏᴅóᴡᴋɪ ᴡʏᴘᴇłɴɪᴏɴᴇᴊ ᴡᴇɢᴇᴛᴀʀɪᴀńsᴋɪᴍɪ ᴘʀᴏᴅᴜᴋᴛᴀᴍɪ ɪ ᴄʜᴄę, żᴇʙʏ ᴛᴡóᴊ ᴢᴀᴘᴀᴄʜ ᴍɪᴇsᴢᴀł sɪę ᴢ ᴍᴏɪᴍ ᴡ ᴋᴀżᴅʏᴍ ᴢᴀᴋᴀᴍᴀʀᴋᴜ ᴛᴇɢᴏ ᴅᴏᴍᴜ. ᴄʜᴄę ᴛᴡᴏᴊᴇɢᴏ ᴢłᴏśʟɪᴡᴇɢᴏ ᴋᴏᴛᴀ ɪ ᴄʜᴄę ᴄɪᴇʙɪᴇ. ᴄᴀłʏ ᴄᴢᴀs, ᴠᴀғᴀʀᴏ.” Zacznę od tego że nasza Monia dobrze wie jak wgnieść nas emocjonalnie w podłogę. Tak droga autorko, właśnie to mi zrobiłaś xd Mamy tu kontynuacje losów Vaffie i Royce’a z pierwszej części i jak zobaczyłam ten przeskok czasowy to odrazu serduszko zabolało. Bardzo uczuciowo podchodzę to tej historii i mam odruchy opiekuńcze w stosunku do głównych bohaterów, bo zasługują na dużo dobrego. A tych, którzy ich krzywdzą to do wora, wór do jeziora. Ta część skupia się na rozwoju relacji naszych misiaków, dużo jest ich odczuć i wspólnych chwil. Wiele leczenia starych ran i mamy wątek terapii. Ale nawet te miłe chwile nie dają nam poczucia spokoju, bo RANY TA KURSYWA!! Gdzieniegdzie mamy zdania napisane kursywą, które nie zwiastują nic dobrego. Czytamy w ciągłym napięciu i czekamy na to okropne BUM. I to BUM dzieje się w niespodziewanym momencie i jest przeokropnie wielkim BUM. To jaki plot twist nam Fortunateem zaserwowała… Zakochałam się też w wątku rodziny Royca. To jacy oni są wspaniali i ciepli. Rozpływam się. Relacja między nimi a Vaffi doprowadzała mnie prawie do płaczu, ale z tych dobrych powodów. Każdemu życzyłabym takich ludzi w życiu. Za to nikomu bym nie życzyła rodziny takiej jak ma Vaffie. Końcówka także jak zwykle nie zawiodła, dostaliśmy kolejny cliffhanger i pozostaje nam czekać na dalszą część ich historii. To jest dla mnie jedna z tych książek, którą zaliczam do moich comfort books. I kocham te okładki, to że Monia jest autorką zarówno treści jak i okładki jest mega 💜

8. Recenzja: inside_reads, Potocka Julia

   🦋Minęło dziewięć miesięcy odkąd Vafra próbowała zakończyć swoje życie. Od tego czasu mieszka w Glaveston, gdzie pochłonięta pracą i pasją powoli wraca na odpowiednie tory ze swoim zdrowiem psychicznym. Choć terapia przynosi pozytywne efekty to dziewczyna wciąż nie potrafi przestać myśleć o mężczyźnie, któremu oddała się w całości. Royce z biegiem czasu również akceptuje swoją przeszłość. Z dnia na dzień coraz bardziej staje w przekonaniu, że potrzebuje Vafie w swoim życiu nie jako panna Dhale, lecz jako pani Faridan. Oboje nie mogą doczekać się pierwszego spotkania po tak długiej rozłące. Oboje chcą w końcu przeżyć swój Happy end. 🦋Scars #2 to kontynuacja historii dwóch zniszczonych dusz, które walczą o lepsze jutro każdego dnia. Choć oboje nie są idealni, mają wady oraz wiele blizn to wsparcie, które otrzymywali od siebie nawzajem, od rodziny i przyjaciół w końcu postawiło ich na nogi. Ta historia jest piękna na swój sposób. Ma wiele plot twistow, bólu, cierpienia, ale też momentów pełnych miłości i ciepła. Gwarantuje Wam, że będzie to niezły emocjonalny rollercoaster.

9. Recenzja: kwiatowaliteratura, Suliga Milena

   Dobry wieczór moje misie! Tak jak się spodziewałam, drugi tom scars równie mocno mnie zaskoczył w pozytywny sposób jak i pierwszy tom tej cudownej historii. Vafara oraz Royce po rozłące, stwierdzili ze musza spróbować na nowo. Książka ma bardzo dużo momentów, które naprawdę mnie zszokowały. Końcówka mnie rozwaliła myślałam, że nie może być gorzej niż w pierwszym tomie, jednak się myliłam. Fortuna ponownie mnie zniszczyła :))) Ale nadal ją kocham, jej twórczość oraz bohaterów, których tworzy. Książkę oceniam na 5/5 ★

10. Recenzja: chaos_czytelniczy , Goszczyńska Iza

    Nie wiem co napisać o tej książce. Nie mam nawet pojęcia od czego zacząć, a mowa o tym, żeby te myśli rozwinąć, ubrać w słowa, nadać im znaczenia. Przed rozpoczęciem drugiego tomu "Scars" zrobiłam sobie reread części pierwszej i nie jestem w stanie opisać, jak mocno ta książka we mnie uderzyła. Bo widzicie, w tych książkach niewiele jest wątku romantycznego i nie jest on głównym trzonem tej historii. W pierwszym tomie poznajemy Vafarę - zmiażdżoną, zaszczutą przez życie i bliskich dziewczynę desperacko krzyczącą o powód, by żyć. Nie o pomoc, nie o ratunek. W pierwszym tomie poznajemy też Royca, który pokazuje Vafie, że emocje nie muszą być wyłącznie negatywne. Że czasem pojawia się światło i trzeba stawiać krok za krokiem i w stronę tego światła iść. W drugim tomie spotykamy Vafarę, która próbuje uwolnić się od brzemienia, próbuje dać sobie szansę. Wyzdrowieć, zaleczyć rany. Rozwija skrzydła, bo nawet motyl z ułamanym skrzydłem może lecieć. Wątek romantyczny w tle tej historii jest doskonałym wybiciem dla wątku głównego - zdrowia psychicznego. Mogę sobie tylko wyobrażać ile reaserchu Monika zrobiła do rej książki, wątek psychologiczny jest tu opisany idealnie. Czasem czułam, jakby przemyślenia Vafie były wyjęte prosto z mojej głowy. Nie jestem w stanie nic napisać, bo w tym momencie już mam mokre oczy 🤣 Nie chcę też narobić wam spojlerów, więc to tyle o fabule i akcji - może tylko dodam, że tom drugi jest bezpośrednią kontynuacją pierwszego i należy je czytać po kolei. Jeśli chodzi o styl to nie jest on zły - w książce jest sporo przemyśleń, więc zdarzają się bloki tekstu, ale jest to nieuniknione, bo taki charakter ma właśnie ta historia. Chciałabym chyba, żeby końcówka była bardziej rozwinięta, mam wrażenie że gdzieś w 3/4 książki zaczęło wszystko iść za szybko i trochę się spłycać...ale wiecie co? Wyprztykane. I tak daję jej 5 🦋

11. Recenzja: anboooks, Staśkiewicz Joanna

    “Scars #2. Blizny zapisane w duszy”, FortunateEm 🦋 “To nie szczęście nas kształtuje, tylko cierpienie. Bo dzięki niemu uodparniamy się na trudności.” “ - Moja mama ma trzech synów i każdego kocha tak samo. Miłość nie jest czymś, co się wyczerpuje, Adie. Każdy z nas ma serce pełne miłości i może ją dzielić między mnóstwo ludzi. Nie musi ofiarować jej jednej osobie.” Po raz pierwszy zetknęłam się z ogromną ilością bólu podczas czytania “Tysiąca pocałunków” Tillie Cole. Drugi - czytając “Scars. Blizny zapisane na skórze”. Ostatnie - czyli trzecie - miejsce na tej liście zajmuje druga część “Scars”. Monika po raz kolejny złamała mi serce i wiecie co? Ani trochę nie żałuję, że wkroczyłam w świat Vafie i Ce. Vafara i Royce nie potrafili kochać siebie w momencie, w którym się spotkali, i to zdecydowanie ich zgubiło. Chcieli stworzyć coś nowego na zgliszczach innych relacji, a to nigdy nie ma dobrych skutków. Dlatego też zdecydowali się rozstać, co było z ich strony niesamowicie odpowiedzialne. Ce pozostał w Seattle, a Vafie, z pomocą Billie, przeniosła się do Galveston. Oboje przez rok pracowali na swój własny rachunek; Vafara rozwijała się jako artystka, Royce natomiast dalej tatuował. W tym całym natłoku pracy nie zapomnieli jednak o sobie, ani o miłości, która ich połączyła. “Bo Royce Faridan zrobi wszystko, byś czuła się dobrze. Nawet jeśli to miałoby złamać mu serce.” Jeśli mam być szczera, to nie do końca jestem za ich relacją. Prawdą jest, że bez siebie ciężko było im wytrzymać, jednak czy nie właśnie bez Royce'a Vafara rozkwitła, spełniając się jednocześnie w sztuce? Chociaż, patrząc na to z drugiej strony, podjęła na terapii temat uzależnienia swojego samopoczucia od obecności drugiej osoby. (Z małą pomocą, ale jednak udało jej się to zrozumieć.) Ce z kolei, podczas nieobecności Vafie robi ogroomne postępy w swojej "relacji" z Maxine, która, choć jej już nie było, nadal ingerowała w jego życie. Facet ten doprowadził Vafarę na samo dno, jednak też to właśnie dzięki niemu udało jej się pójść dalej. Nagadałam się już o tym, jacy to oni źli i niedobrzy, pomijając już Sutton, na którą szkoda mi po prostu słów. Kobieta żyje w nienawiści od tak dawna, że uprzykrzanie życia innym stało się już jej codziennością. Do tego jest sprytna i jednocześnie nieźle poje... DOBRA KONIEC GADANIA O TYM BABSZTYLU! Zajmijmy się rzeczami bardziej przyjemnymi, na przykład opowiadaniem o tym, jak Ce bardzo starał się naprawić swoje błędy. Bo rzeczywiście to robił (na przykład noc pod gołym niebem, gdzie nie tylko niebo było gołe 😌), sprawiał, że Vafara czuła się kochana jeszcze bardziej (w końcu dotąd tylko dziadek i Billie starali się jej uświadomić, jak bardzo jest wyjątkowa). Co w tym wszystkim najlepsze - Vafie dzięki niemu w końcu w siebie uwierzyła. Nie zaczęła jeszcze kochać siebie, od tego dzieli ją daleka droga (a przynajmniej tak jej się wydaje), ale rzeczywiście jest nieporównywalnie lepiej, niż jak mieszkała pod jednym dachem z tą-której-imienia-nie-ma-sensu-wymawiać. Styl pisania Moni jak zwykle mną zawładnął, i choć widzę drobne zmiany, to i tak nie są one na tyle wielkie, bym przestała kochać ją za Scars. Powiedziałabym nawet, że to taki mini glow up! Tak więc, jeśli szukacie serii książek, która zmiecie was z planszy, to postawcie na "Scars". Po przeczytaniu części pierwszej będzie Wam już ciężko, natomiast druga tak was przemieli, że z trudem się podniesiecie. Btw, nie wiem czy już mówiłam, ale kocham rysowane okładki, a te dwie to zdecydowanie moje faworyty w książkowym świecie (choć przyznam, że nie do końca podoba mi się ta kolorystyczna przepaść pomiędzy nimi). 

12. Recenzja: withabookintotheworld, Kasperek Amelia

    ⭐⭐⭐⭐⭐ / 5 WOW!!! Dosłownie brakuje mi słów do opisania jak bardzo jestem zaskoczona tą książką. JESZCZE TO ZAKOŃCZENIE. Po prostu zamurowało mnie. W recenzji “Scars #1” powiedziałam, że jestem bezapelacyjnie zakochana w tej książce i dalej podtrzymuję się tego zdania w stosunki do drugiego tomu. Mogę zupełnie szczerze przyznać, że nigdy nie spotkałam się z bardziej bolesną, wzruszającą i piękną historią. Moje serce krwawi na myśli o tym, że trzeci i zarazem ostatni tomu przeczytam dopiero za kilka miesięcy. Chciałam również dodać coś co rzadko pojawia się w recenzjach, ale jestem kompletnie ZACHWYCONA I ZAKOCHANA w okładkach książek z tej trylogii. Są po prostu powalająco piękne i uważam, że Monika ma olbrzymi dar. Nie dość, że pisze cudowne książki to jeszcze tworzy cudowne okładki, zakładki i ogólnie grafiki. Przyznam wam szczerze, że na początku książki byłam taka HMM, bo było jakoś za spokojnie i słodko, a później było wielkie BUM i zaczęłam żałować, że narzekałam na za dużo spokoju. Ta część była mimo wszystko wciąż pełna bólu i walki. Jestem olbrzymie dumna z Vafary i Royca, że o siebie walczą i prą do przodu. Na przestrzeni tych dwóch tomów widać ogromną różnice w Vafii i w tym jak dąży do tego by być szczęśliwa sama ze sobą. Zachwyca mnie to jak bardzo silną kobietą ona jest. Ta książka oraz bohaterowie na pewno zostaną w moim sercu na bardzo długo. Mam nadzieję, że zakochacie się w tej historii równie mocno co ja. Miłego czytania!!! Amelka 💗

13. Recenzja: @i_love_books_pola, Hyrny Pola

    W pierwszej części autorka mocno skupiła się na pokazaniu traum bohaterów. W „Scars 2” uwaga skupiona jest już na tym jak Vafara oraz Royce próbują uporządkować sobie wszystkie sprawy w głowie i starają się stworzyć zdrowy związek. Autorka stara się pokazać jak ważna w procesie akceptacji siebie i pracowania nad ciężkimi przeżyciami jest terapia. Z niektórymi sprawami nie jesteśmy w stanie poradzić sobie sami więc terapia ma być dla nas jak pomocna dłoń. Z wielką przyjemnością czytałam o rodzinie Royce’a. Wszyscy członkowie rodziny są bardzo przyjaźni i opiekuńczy względem siebie. Bardzo troszczą się o Vafarę i widać, że darzą ją szczerą miłością. Jak najbardziej ten element sprawił, że historia jest bliższa mojemu sercu Generalnie historia mi się podobała jednak zauważam tu pewną dysproporcje. Przez większość książki czytamy o tym jak Royce i Vafara wracają do siebie. Obserwujemy ich miłość oraz to jak ich związek rozkwita. Dopiero pod koniec historii zostaje zrzucony plot twist, który bardzo namieszał w życiu bohaterów. Uważam, że pomysł na plot twist był super ale za mało został rozbudowany. Zdecydowanie oczekiwałam większej szczegółowości. Mam nadzieję, że szybko otrzymamy kontynuacje bo to co się zadziało na ostatnich stronach… Nie chcę Wam zdradzać za dużo by nie odbierać Wam przyjemności z czytania, ale to zakończenie sugeruje, że bohaterowie ponownie nie będą mieli łatwo w życiu.

14. Recenzja: Papierowyswiat, Pędzik Weronika

    Drugi tom scars to dla mnie kolejna cudna przygoda z Vafara i Roycem. Nie jestem w stanie opisać jak bardzo uwielbiam ich historie. Ich relacja nie jest idealna, oni sami nie są perfekcyjni i to tworzy ich relacje prawdziwie przepiękna. Często w książkach jest idealizowanie relacji a tu widać prawdziwość i szczerość. Bohaterowie znów musza zmagać sie z przeciwnościami losu, w tym tomie nie zabrakło WIELU zwrotów akcji. Było wiele szokujących i emocjonalnych momentów! Ten tom bardzo mocno skupiał sie na ich relacji i był idealnym przejściem między bolesnym 1 tomem, a 3 którym już teraz wiem ze będzie mocny po końcówce… Nie bede zdradzała wiele w tej recenzji bo jest to drugi tom, ale jeżeli się zastanawiacie nad kontynuacja tej trylogii to totalnie warto! Z kolejnym tomem dostrzegamy więcej i czujemy więcej!

15. Recenzja: szklaneksiazki, Wrzesińska Julia

    4,8/5 Czuję, że ta trylogia będzie dla mnie znaczyć więcej i troszkę w inny sposób, niż inne przeczytane przeze mnie książki. Nie tylko dlatego, że bardzo mi się spodobała, ale dlatego, że dzięki niej przemyślałam parę spraw i moich przyszłych decyzji. Można powiedzieć, ze nauczyła mnie kilku rzeczy. To była moja pierwsza styczność z autorką, bo nie zamierzałam i nadal nie zamierzam czytać jej innych książek, pomijając oczywiście tą trylogię. Muszę przyznać, że styl autorki jak najbardziej mi podpasował, chociaż w tym tomie można było zauważyć mnóstwo przesłodzonych jak dla mnie i przerysowanych dialogów. Jak w pierwszym tomie ból nam się wylewał i bylo go niesamowicie dużo, to tak w tym tomie jest go mniej. Oczywiście nasi bohaterowie są nadal zagubieni i zranieni, ale powoli wychodzą na prostą i są szczęśliwsi. Moja miłość do głównych bohaterów jest przeogromna. Vafara była tak mocno skrzywdzona i zraniona, że łzy pojawiały mi się w oczach jak tylko o tym czytałam, za to Royce, to wymarzony chłopak. Mimo, że był równie skrzywdzony, był dużym wsparciem dla Vafary i czasami musiałam odłożyć książkę, bo byłam przesłodzona jego dialogami, bo były one tak urocze, że dało się popłakać ze wzruszenia. Skoro nadal jesteśmy przy bohaterach, to kocham również Kirby. Jej osobowość idealnie do mnie trafiła i też wspierała mocno Vafarę. Mogę śmiało stwierdzić, że jest idealnym przykładem prawdziwej przyjaciółki. Jednym zdaniem - bohaterowie tej trylogii mają moje serce. Pomimo mojej całej miłości do tej książki, czuję, że ten tom podobał mi się mniej od pierwszego. Pierwszy zyskał całą moją miłość jaką tylko byłam w stanie podarować, a temu trochę zabrakło. Nie mam pojęcia z jakiego powodu. Może to był fakt, że czasami rzeczywiście za dużo było tutaj miłości i czułości, co mnie odpychało, a w pierwszej części było to całe wprowadzenie i poznanie bohaterów. Plot twist jaki był na końcu, sprawił, że moje serce zatrzymało się na moment. Zamykając książkę po skończeniu nie wiedziałam co ze sobą zrobić i zostało mi czekać z niecierpliowścią na ostatni tom jednej z moich ulubionych i ukochanych trylogii.

16. Recenzja: pollyczyta, Lisowska Paulina

    𝐒𝐜𝐚𝐫𝐬. 𝐁𝐥𝐢𝐳𝐧𝐲 𝐳𝐚𝐩𝐢𝐬𝐚𝐧𝐞 𝐰 𝐝𝐮𝐬𝐳𝐲 - 𝐅𝐨𝐫𝐭𝐮𝐧𝐚𝐭𝐞𝐄𝐦 ★★★★★★☆☆☆☆  𝐨 𝐩 𝐢 𝐬: Ona za bardzo siebie nienawidziła, on zbyt mocno tęsknił za swoją dawną miłością Vafara i Royce spotkali się w momencie, w którym żadne z nich nie było gotowe na szczęście. Ona miała rodzinne kłopoty, on nie radził sobie z żałobą po ukochanej Maxine. Oboje mieli sporo do przepracowania. Dlatego, mimo że byli sobie przeznaczeni, z pierwszej próby bycia razem nie wyszli zwycięsko. Rozstali się na dłuższy czas. Roy pozostał w Seattle, gdzie nadal prowadził studio tatuażu, Vafie przeniosła się do nadmorskiego Galveston, by realizować się jako artystka. Jednak nie zapomnieli o sobie i nie przestali się kochać. Po dziewięciu miesiącach od wyjazdu Vafary Roy odważył się do niej zadzwonić. Okazało się, że emocje między nimi nadal były silne. Tęsknili za sobą i mieli sobie mnóstwo do powiedzenia. Szczególnie Vafie, która wreszcie odnalazła swoją prawdziwą mamę… Royce i Vafara podjęli kolejną próbę zbudowania związku. Czy tym razem im się uda? 𝐦 𝐨 𝐣 𝐚  𝐨 𝐩 𝐢 𝐧 𝐢 𝐚: Długo zastanawiałam się nad tym jak konstruktywnie ułożyć całą recenzje, aby miała chociażby ręce i nogi. Po przeczytaniu opowiadania czułam zamieszanie. Minął tydzień od przeczytania a ja wciąż czuje nieokiełznane myśli oraz zawód względem całej historii. To nie jest coś czego oczekiwałam. Ale o tym więcej... " Scars. Blizny zapisane w duszy " jest drugim tomem, jakże popularnego wśród wieku czytelników Scars. Poprzednia część sprawiła że rozdeptano nasze serca, aby je skleić i ponownie rozdeptać. Książkę miałam okazję poznać w wersji wattpadowej. Po przeczytaniu pierwszej części, która wywołała we mnie wiele emocji, postanowiłam sięgnąć po kolejną która była ukazana na wattpadzie. Bylam tak bardzo ciekawa, co kryje kolejna część w sobie. Nastawiona do tej części bylam bardzo pozytywnie, jednak to nastawienie z przeczytaniem kolejnych rozdziałów malało. Niestety. Wszystko spadało w dół, a mój zawód osiągał coraz większy stopień. Początek był jak marzenie. Marzenie wyjęte prosto z idealnego serialu, który wywołuje we mnie masę emocji. Marzenie, sprawiające że chce się sięgnąć po więcej. Gdy spełniłam ten warunek, odrazu pożałowałam. Wszystko było dla mnie mdłe i nieprzyjemne. Wtedy postanowiłam przerwać lekturę, nie mogłam znieść dalszego ciągu z powodu dużej ilości miłości jaką ofiarowała nam autorka. Pomyślałam że w papierze może to się zmienić, jednak zbyt wysoko postanowiłam porzeczkę. Oczekiwania względem wersji papierowej były mniejsze, niż do wersji papierowej. Ale wciąż była nadzieja na lepszy start. Zaczynając książka bardzo mi się spodobała. Dialogi były lekkie oraz sprawiały chęć sięgnięcia po następne strony. Wypowiedzenia oraz przemyślenia się " Keliły " nadając całkowity sens. Ogółem mówiąc pióro jest wygodne. Z racji tego że twórczość już znam od dawna, bardzo łatwo było mi odnaleźć się w owej lekturze. Jednak problem przyniosła fabuła. Błagam, nie zrozum mnie w żaden sposób źle, lecz dla mnie ta książka wrecz przesiąka miłością. Jestem typem romantyczki, która może i pragnie tego jedynego, jednak taka miłość mnie wrecz przydusiła sprawiając że ochota na dalsze czytania zniknęła. Miłość również zasłoniła mi tak obraz, że nie wiedziałam co się dzieje poza nią. Tak mi przysłoniła, że również wrecz zniszczyła obraz emocji jaką tworzyli, a emocje w tej powieści grają naprawdę bardzo ważną rolę. Tak na marginesie, chciałabym wspomnieć dość istotną sprawę. A mianowicie, jestem ogromną fanką tworczosci autorki. Jestem z nią prawie od początku tworzenia Moniki, zarówno na wattpadzie jak I w wersjach papierowych. Autorka zaczynając swoją przygodę z pisaniem założyła sobie za cel dostarczenia nam masę emocji. Zauważyłam że spełniła owy warunek, zaczynając od Emeralda, który sprawił że czytanie coraz bardziej mi się zaczęło podobać. Lecz Scars jest dla mnie totalnie inną książką, jakby odłączną częścią autorki po którą wątpię że sięgnę ponownie. Jak podoba mi się resztę jej książek, to po co nie sięgnę znów. Nie chce cie zniechęcać. Bo książka ( tak jak wspominałam wcześniej ) jest genialnie napisana, z dość trudnym przekazem, lecz mój klimat książkowy wszystko zepsuł. O gustach się nie dyskutuje, prawda? Nie bądźmy tak źle nastawieni do tej historii. Prócz nadmiaru miłości, jaki mną kierował - co niekoniecznie mi się spodobało. Możemy dostrzec drugą stronę, a mianowicie przekaz jaki zaoferowała nam autorka. Ciemność oraz ich zła strona pochłonęła ich oboje, niszcząc wszystkie wyobrażenia o szczęśliwym zakończeniu. Rozłąka, rozłąką lecz w późniejszym czasie prócz uciążliwych tajemnic, które wychodzą na światło dzienne, ujawnia się ktoś o kim nikt nie wiedział a co dopiero widział. Gdy zobaczyłam udziały tej osoby w dialogu, siedziałam z szeroko otworzoną buzią, totalnie nie wiedziałam jak swoje myśli odpowiednio ustawić nadając sens. Zauważyłam że ten tom bardziej się skupia na ich miłości oraz jej rozwoju. Oczywiście zdarzają się przeszkody, które blokują ich relacje lecz po burzy zawsze pojawia się słońce, prawda? Prawda? Jestem ogromnie ciekawa jak potoczy się kontynuacja. Będąc szczerą nie sięgnę już po tą serię, chyba że kolejna część sprawił że automatycznie otworze oczy i przejrzę jak to wszystko jest wspaniałe. Czas z lekturą spędziłam naprawdę dobrze. Cieszę się że mogłam przeżyć tak ekscytujacą przygodę.

17. Recenzja: cliffie.czyta, Pietrzyk Patrycja

    Recenzja może zawierać spojlery z poprzedniego tomu! 9 miesięcy. Tyle minęło od kiedy Vafara, po swoim wyjeździe aby spełnić marzenia, nie widziała Royce’a. Oboje mieli wiele do przepracowania aby zbudować swój własny fundament, dlatego też ograniczyli swój kontakt do minimum. Co spotęgowało faktem, że oboje dość mocno za sobą tęsknili. Więc kiedy Royce w przypływie natchnienia pojawia się w progu domu Vafie, szczęście jakim oboje emanują jest nie do opisania. Przepracowali w swoich głowach wiele, ona spełnia się jako artystka i rozumie skutki, tego co działo się w jej domu rodzinnym - tego jak zachowywała się Sutton. W dodatku przy pomocy cudownej osoby, Vafie ma kontakt z biologiczną matką. On z kolei przepracował śmierć swojej pierwszej miłości, zrozumiał jak wiele szczęścia od losu dostał kiedy na jego drodze pojawiła się brunetka z miodowym spojrzeniem. Jednak szczęście bywa kruche, prawda? Myśleli, ze maja już swoje „długo i szczęśliwie”… lecz ktoś postanowił im to szczęście dostarczenie zburzyć kiedy na świat wychodzi pewien „drobny” szczegół z przeszłości Royce’a. Czy Vafara poradzi sobie z kolejną „przeszkoda” na swojej drodze? Kiedy przeczytałxm pierwszy tom trylogii Scars, wiedziałxm już po pierwszych stronach książki, że przepadłxm. I tak było również tym razem. Uwielbiam zniszczone historie. Uwielbiam Vafie i Royce’a. Monika pokazała nam postacie osoby które mają nieprzepracowaną traumę, a tym tomie z pomocą terapii, usiłują ją, nie dość ze zrozumieć, to poradzić sobie z nią. Cieszę się ogromnie, ze pojawił się w historii Vafie oraz Royce’a watek terapeutyczny. Mam przez to nadzieje, że osoby które zaczną czytać trylogie Scars, a maja w głowie wiele niepoukładanych myśli, zasięgną pomocy u specjalistów. Tak jak zrobili to Vafie oraz Ce. Oraz ja.1 💜 Vafie w tej części przechodzi widoczna dla oka zmianę, już nie jest przestraszona cichą myszką, a rozkwitającym się motylkiem, który zrozumiał, że to co się działo przez ponad dwadzieścia lat życia, nie jest jej wina. Że zaburzenie własnej wartości jest winą Sutton z którą dziewczyna się, na nieszczęście, wychowywała. Pomaga jej w tym terapia, rodzina Royce’a oraz sam on. Jej cudowna przyjaciółka Kirby (kochajmy Kirby!!) oraz jej biologiczna matka. Pomagają jej ludzie którzy jak bezwzględnie kochają. 💜 Royce. Mężczyzna również sobie radzi. Terapia okazała się strzałem w dziesiątkę, dzięki czemu zrozumiał jak wiele dla niego znaczy ponowne szczęście i miłości w postaci Vafary. Jednakże jego spokoj zostaje zburzone niczym domek z kart, a przed nim pojawia się nowe wyzywanie oraz to nowe, bolesne fakty. 💜 Ich relacja jest na pewno mniej burzliwa niż w pierwszym tomie. Jednak pojawienie się jednej osoby burzy ich dość trwały fundament. Ale przez fakt w jaki sposób Monika pokazała drogę terapeutyczna obojga, z „problemem” radzą sobie świetnie.2 💜 I znowu, śmiałxm się, płakałxm czy rozczulałxm nad historią Vafie oraz Royce’a. Przepadłxm z kretesem dla tej historii. Myślałxm, ze ta część będzie spokojniejsza ale najwidoczniej Monika miała inne plany, więc wkurzałxm się a nawet miałam przysłowiowe „wtf?!” na niektóre plot twisty. Scarsy będą dla mnie zawsze definicja komfortu, jak każda historia która jest złamana, bądź taka z którą się utożsamiam. I mam nadzieje, że drugi tom również przypadnie wam do gustu

18. Recenzja: victorie_reads, Reluga Wiktoria

    Drugi tom mojego ukochanego "Scars" był dokładnie tym czego potrzebowałam po skończeniu pierwszej części. Royce i Vafara mają specjalne miejsce w moim sercu więc czytanie ich dalszej historii było po prostu wspaniałe. Ich relacja jest niesamowita! Autorka po raz kolejny nie zawiodła. Książka na każdym kroku wywołuje ogrom emocji, a zwroty akcji, jakie się tu pojawiają nie pozwalały mi odejść od czytania. Dodatkowo tak, jak przy poprzednim tomie muszę wspomnieć o świetnie udźwigniętym temacie jakim są problemy psychiczne bohaterów i ich traumy. Dwójka głównych bohaterów to największe słodziaki! Co chwila wzruszałam się widząc, jak troszczą się o siebie nawzajem jednocześnie walcząc z własnymi demonami. Momentami miałam wrażenie, że ich rozmowy są lekko przerysowane i przesłodzone co niestety lekko mnie irytowało. Wiem jednak, że historia Vafie i Royce'a zostanie ze mną na długo i nie mogę się doczekać aż będę trzymała w rękach ostatni tom. Oby jak najszybciej!

19. Recenzja: meliabook, Stefańska Amelia

    Czekałam na tę książkę od chwili skończenia pierwszego tomu, czyli od listopada. Byłam bardzo ciekawa rozwinięcia historii bohaterów, których pokochałam już od pierwszych stron. Przepracowanie traum nie należy do łatwych zadań, jak widzimy właśnie tutaj. Podoba mi się to w jaki sposób Monika ukazała radzenie lub nieradzenie sobie z problemami i potworami z przeszłości. Relacja tej dwójki jest czymś niesamowitym! Po przeczytaniu tego tomu jestem jeszcze bardziej zakochana w Vafarze i Royu. Są oni ogromnymi słodziakami i podczas czytania robiło mi się ciepło na sercu. Pojawiło się tutaj kilka zwrotów akcji, na które zdecydowanie nie byłam gotowa. Nie obyło się też bez łez, ale ich akurat się spodziewałam. „Blizny zapisane w duszy Scars 2” to kolejna świetna książka. Zachęcam was do sięgania po nią! Nie zawiedziecie się! A ja po takim zakończeniu pilnie potrzebuje trzeciego tomu, bo długo tak nie wytrzymam…